for ....... ( you know who you are ) :D

natalia

Mgła.

Mgła się pochyla nad lasem I czasem....

Jeśli się dobrze wpatrzysz w nią

Ujrzysz obrazy, których przecież

Nigdy nie ujrzysz poza mgłą

Przedziwnych bytów zwiewne kształty

Snują się za kurtyną tą

Którą na wpół jest las rozdarty

A która ludziom zda się mgłą

Lecz starczy tylko jeden krok

Co ciśnie nas w otchłanie

Gdzie wyobraźni wściekły smok

Znów twarzą w twarz nam stanie

Okiełznać smoka, ruszyć w mgły

Na przełaj przejść przez knieje

By w kilku słowach zamknąć sny

Mgła się podnosi... Dnieje.

natalia

Serce

Wybacz mi mój skarbie
To , że moje serce
Zasypia
Że, nie mam natchnienia
Do upojnych nocy
Do bycia tylko we dwoje
Wybacz!!!
Ale serce moje jest
Na URLOPIE

natalia

Morze

Jestem na plaży
Słońce nie praży
Piasek jest taki zimny
Chłodny jak twoje usta
Woda dotyka moich stóp
Słyszę głos morza
Jest takie niespokojne
Takie niecierpliwe
Takie jak JA
Nie kołysze fal
Tak jak kiedyś
Nie ma muszelek
Nie ma gorących pocałunków
Po prostu nie ma CIĘ

natalia

To wszystko jest takie dziwne

Proszę nie patrz na mnie
Oczy moje patrzą w twoje
Nie mów, ze Cię kocham
Że, to już jest prawdą
Nie chce odejść od niego
Zrozum mnie
Ta ścieżka jest ślizga
Nie chce się potknąć
Upaść znowu
Umierać –nie chcę
Nie mogę go zranić
Pragnę być wolna

natalia

Usta

Jaki musi być silny ?
On, że potrafił
Pocałować mnie
Że, uległam
Że, nie broniłam się
Jak to się stało?
Że, zapanował
Nad moim ciałem
Chce ukraść moje serce
Że, ukradł mi
Usta, słowa, szyję
Roztopiłam się
Jak kostka lodu
W jednej chwili
Że, moje usta
Drgnęły, nabrzmiały
Pragną czegoś...
Co przecież nie jest
Tylko SNEM

natalia

LATO

Lato nie ma cię
Brakuje słońca
Ciepła, chłodnych
Drinków na plaży
Tak, to mi się
Właśnie marzy
Statki pełne podróżnych
Ciała co słońcem
Się karmią
Brakuje pływania
W morzu słonym
Parasolek kolorowych
I kapeluszy co zdobią głowy
Tego Lata nie ma cię

natalia

Lubię siedzieć w mojej kawiarence
Lubię mieć w koszyczek złożone ręce
Sączyć kawę pełną mleka
Patrzeć i obserwować kto na kogo czeka
Wkoło mnie siedzą ludzie
Rozmawiają o tym co ich spotkało
Piją kolorowe drinki
Robią ciekawe i nieciekawe minki
Ktoś komuś mówi, że go kocha
Inna para przy stoliku szlocha!
O już!! przyszli ci dwaj Amanci
Co przy barku szukają na noc Podarku
Kelner biega z pełnymi tacami
Otoczony samymi zamówieniami
Gdzieś w oddali słychać muzykę
To wprowadza jeszcze większą dynamikę
A ja lubię siedzieć w mojej kawiarence.

natalia

Kiedy patrzysz w moje oczy
Czuję, że nie muszę być blisko
Morza które kocham
Twoje oczy są takie głębokie
Takie szkliste i mokre
Że rozbijam się jak ta morska Fala
O brzeg twego serca
Chociaż jestem od morza z dala.

Nie powiem ci tego co czuję
Bo sama się w tym morzu już gubię
Nie powiem ci tego czego pragnę
Bo nie chce tak szybko utonąć na dnie
Pragnę dryfować po tym twoim morzu
Jak rozbitek szukający lądu
Nie boję się sztormu i nocy
Bo jest we mnie tyle mocy...

Chciałabym utopić się w twoim morzu
Jak fala falować , wzbijać się w górę i w dół
Bić o brzeg plaży
Chwytać się piasku- w słońca blasku
I jak zmęczona Syrena
Poczuć chwilę wytchnienia...........

natalia

Wśród tylu dźwięków i obrazów
ja jestem tylko nietrwałą plamą na szkle,
cichym szelestem szalonego wiatru,
niedokończonym słowem w obcym języku.

Przejdę, ukłonię się, zaśpiewam tak cicho o tym,
że mam miejsce na niebie.
Rozwiążę zagadki, które się śnią,
pocałuję liście, które spadły.
Choć jestem wciąż tylko padającym cieniem,
wiecznie spadającą kroplą,
to powiem sobie bajkę o przyszłości,
sam wypowiem wszystkie proste słowa.

Znowu zapłaczę w dzień radości,
rozbudzony zasnę na gorącym lodzie,
zadam sobie tysiąc pytań,
znam na pamięć odpowiedzi.
Ukoronuję swą niezasłużoną głowę
wirtualną koroną,
w pogańskie dłonie chwycę krzyż.

Wśród tylu krzyków wciąż będę
tylko niesłyszalną nutą,
niedoręczoną na czas wiadomością,
nieodnalezioną skałą.

natalia

Myśl zapisałem sobie bezbarwnym atramentem
na przezroczystej mapie twojego oka,
na przebłaganych nutach twoich ust,
które tak beznamiętnie mnie oszukują.

Moje pragnienie nienazwanego szaleństwa
utopiłaś w szklance sztucznej ekstazy,
sprzedałaś moją rzeźbę na poczekaniu,
nie przechodząc obok mnie podeptałaś mi stopy.

W mojej głowie przejechałaś wszystkie światy
rozsypującą się karetą, z zamkniętymi oczami

natalia

Chwała niebom, chwała ziemiom.
Od wewnątrz spustoszony głupiec-ja,
Zaufał cieniom, ujrzał brunatne korzenie.
Chwała mej martwej nieumieralności.

Chwała kruchym lustrom, pękającym
Przed pospolitością moją. Nie koją
Przed czymś na kształt niczego,
Chwała mojemu ukrytemu nic.

Do zgonu zapamiętane
Drgania aury ukochanej,
Do stronic wiekuistego dziennika
Odciski palców jedynej dłoni.
Więc chwała im
I trochę mi
Grzesznikowi.

natalia

Dziękuję, dostojna,
że wszystko tak czytelnie,
tak beznamiętnie
wypowiedziałaś,
podsumowanie było
tak zwięzłe,
tak lekkie,
tak balonowe.
Kotki roześmiały się na widok
twoich pomalowanych paznokci u nóg,
pieski rozkosznie szczekają,
zębami szczękają,
tak to proste przecież,
tak możliwe.
Ta prawda stała na półce w hipermarkecie.

Kościoły zadudnią w niedzielę,
ale mnich zrozumiał
skandynawskie weselne piosenki,
bałtyckie wyspy wyśpią się,
od tego wszystkiego zabolały niebo tęcze,
od tego prawdomówstwa, dostojna,
rozrzuciły się na piasku kamienie nieszlachetne,
lekko, pusto,
korytarzami chodzą Twoje kukiełki.

natalia

Ja chciałem być tylko cienką kreską
na jej medalionie,
na jej dłonie
chciałem położyć rozcałowane słowo,
bez obaw o pęknięte niebo,
bez obaw o rozsypane kieliszki z toastami
tak świeżymi, że nie domknęły jeszcze ust.

Sztuczna woda nagle
oczyściła wszystkie święte
miejsca na drodze do domu.

natalia

drodze do zbawienia
Jeszcze tylko dwa, może trzy
Do wykrycia znaki.

W drodze do ukrycia
Marnej pospolitości
Jeszcze kilka chwil.

Do źródła jeszcze dzień,
Jeszcze jedno białe święto,
Jeszcze jeden wspólny posiłek.

Już niedługo, zaraz
Wybije zegar wołając nas.
Na osąd? Na podium?

Tylko jeszcze garść tej ziemi,
Tamte kwiaty, choć upodlone
Brudem, wciąż piękne.

To już ostatni wspólnie
Wypowiedziany wers.
Jutro się nie zrozumiemy.

Inny będzie język,
Inny będzie dom.
Może też i leniwe białe gołębie.

Wszyscy pięknie to przeżyjemy-
-każdy z osobna.
Błogosławiąc każdą
Zmarnowaną chwilę
Ręką manekina.

natalia

Z wysokiej skarpy spadła miłość
i potłuczona wstała płacząc
za białym obrusem, smakiem owoców
tamtych dni posłanych aksamitnie,
poświęconych niewidzialnie.
Tęsknota za tamtą zasłoną
od mylących świateł
i chorej kory na świętych brzozach.
Poraniona miłość szuka mistrza,
co kiedyś pozwolił ogłupieć,
co kiedyś pozwolił oszaleć
i biegać nago podczas parady idiotów.
Poszarpana miłość z doczepioną
na siłę gałązką cyprysu,
ze skórzanym sercem,
teraz stawia zatrute święconki
na białym stole.
Ktoś zapuka, miłość brudna od krwi
otworzy, zobaczy wysłannika vice-Boga,
młodego anioła. Anioł nie ujrzy ran,
anioł nie zaśpiewa tak samo.

Radością było grzeszyć
za cenę jednej chwili bez tchu,
za momentem euforii nie nadążały
diabły z zegarkiem w ręku.