Poeci arabscy

natalia

Śmierć kończy nędzę żywota,
Ale przed śmiercią drży życie:
Widna mu ręka, co skrycie
Czarna ku niemu się skrada,
Ale nie widna mu złota Czara,
co w ręce tej świeci.
Drży serce, które napada
Miłość, bo miłość jest zgonem:
Ja swoje traci, kto wleci
W jasne miłości ramiona:
A przecież miłości i śmierci
Przyszłości oddana korona.

Czy wiesz kto duchów podczaszym?
Wiesz, jakie duchów napoje?
Podczaszym Allach nasz wielki,
Napój - unicestwienia zdroje.
Chłoń w siebie napój zachwytu,
Płoń w wielkim miłości żarze,
Kropla spragniona nicestwa
W morza szerokim obszarze!
Biesiadnym świat cały stołem,
Każde stworzenie pucharem:
Bóg trzyma puchar w swej ręce,
Pragnienia my płoniem pożarem.
Pijaną winna być mądrość
Jeśli ku niebu wystrzeli,
Pijaną ziemia i niebo,
W niebie pijani anieli.
tłum. Józef Szujski

RUMI DŻALALUDDIN, zw. Moulana

natalia

Gdy wicher morze w sine zmarszczki kłębi
I dziką pianą grą po strunach fali:
Czyj wzrok dopatrzy, jaka cisza w głębi,
Jaki świat pod nią pereł i korali.
Kiedy w zawiści los nieubłagany
Na bladem licu ryje męczeństw dzieje:
Kto myśl odgadnie mędrca co bez zmiany
Czystym jak słońce blaskiem promienieje?
tłum. Karol Mecherzyński

Kiedym ujrzał, żem jest cierń - wnet schroniłem się w gęstwinie róży.
Kiedym ujrzał, żem jest kwas - wnet zmieszałem się z nektarem trzciny.
Kiedym ujrzał, żem jest jad - wnet wlałem w czarę lek teriaku;
Kiedym ujrzał na dnie męt - zaczerpnąłem źródeł nieśmiertelnych.
Kiedym ujrzał, żem jest mrok - na Jezusie gwiezdnym wsparłem dłoń mą;
Kiedym ujrzał, żem jest grób - otworzyłem bramy, wiecznych sadów.

natalia

Mąż Boży pijany jest bez win -
mąż Boży syty jest bez mięs.
Mąż Boży w wiecznym jest zdumieniu
mąż Boży trwa bez snu.
Mąż Boży nie jest wiatrów pył,
mąż Boży nie jest mróz ni żar.
Mąż Boży jest w chałupie król,
mąż Boży jest w pustyni skarb.
Mąż Boży jest świątynią posłuszeństwa,
mąż Boży jest grodem dobrych czynów.
Mąż Boży w niewierze jest wierzący,
mąż Boży nie zna cnót ni grzechu.
Mąż Boży jest uczonym w Bogu,
mąż Boży uczonym nie jest ksiąg.
Mąż Boży jest morzem niezmierzonym,
mąż Boży dżdżem jest bez nawałnic.
Mąż Boży, głęboko jest ukryty -
mój synu ! Znajdź go, idąc w mroku.

Święto idzie, święto idzie - szczęście idzie tu !
trąby weź, hymny graj - księżyc idzie tu.
Święto idzie, miłośniku - słyszysz dźwięki sfer?
Z najwyższego tronu nieba Zbawca idzie tu.
O pieśniarze, o tancerze szukający nowych gór -
przez otchłanie tej Gehenny zamek szczęścia idzie tu.
Wielu mędrców wszak z podziwu nagle ciemnych stało się,
gdyż nieznany widm korowód z napowietrza idzie tu.
Czarnoksięską mocą poi i w proroków zmienia nas -
różdżką świętą tego Władcy z mogił ziemnych idziem tu.
W korowodzie bohaterskim widm krążących, gwiezdnych dusz -
Nieskończona Mleczna Droga - nad otchłańmi idzie tu.
Bądź radosny, tajemniczo. Tajemniczy - wolny bądź -
wsiane jedno ziarno szczęścia - całym zbożem idzie tu.
Wśród milczenia - jako lilie, wśród umartwień jako głaz -
duszę swoją daj wieczności - zamek boży idzie tu.