Pory roku

natalia

Biegnę..

Biegnę przez
łąki kwiatami
wyścielone,

na skrzydłach
wiatru
wzbijam się
ponad marzenia.

Wszystko co złe,
teraz zwyciężone.

Słysząc śpiew
ptaków biegnę
bez wytchnienia.

natalia

Liść

Zzieleniałe serce życia
obumiera
na wietrze
żyły
pulsują
w deszczu
Spada w dół
Drogą krętą
Coraz niżej
Coraz szybciej
ciemniej
zimniej
w wieczność
w konieczność
otchłań wybawienia

natalia

Burza

Boję się burzy.
Te grzmoty i pioruny,
potem lejący deszcz
budzą u mnie strach.
Grzmot to krzyk,
ulewa to łzy,
a piorun to ostateczność.
Tak samo z moim sercem:
płacze, krzyczy.
Ale po co, za kim?

Ciebie już nie ma.
Nikt mnie nie obroni przed burzą
i nikt jej nie zatrzyma.
Ona jest silna
i nie zważa na człowieka.
Kiedy trzeba,
niesie ze sobą ofiary.
Kto odważy się powstrzymać burzę?
Bo burza - to ja!

natalia

"W blasku jesieni..."

Wiruje w tańcu,
woń kwiatu paproci.
Brunatna jesień,
naszą planetę ozłoci...
kwieciem miodowym,
niczym szklana szyba.
Lub szafirowym...
perełek małych moc.
Gdzie mokra ściółka,
grzybiarza powita,
tam jesień niebawem zawita.

natalia

Łąka

W gęstej trawie, na kocu,
Gdzie pełno zwierzątek,
Siedzę tu samotnie
Rozmyślając o Tobie.
Robię wianek ze stokrotek,
Wkładając między źdźbło trawy,
I rzucając go do rzeki...
Może polecę za nim?
Widzę owieczki przy pastuszku,
Ktory wraca już do żony.
Może on znajdzie me ciało
Leżące, martwe samotnie.
Lecz zanim się stanie
To, co najgorsze
Pobiegnę do Ciebie
Dać Ci mój wianek.

natalia

Przy mnie

Bądź każdym moim tchnieniem
Bądź dreszczem na mym ciele
Bądź ogniem w mym spojrzeniu
Bądź łzą szczęścia w mym oku
Bądź słońcem na waniliowym niebie
Po prostu bądź

I nie mów że
Nie chcesz
Nie możesz
Nie potrafisz
Bądź tym jedynym
Spełnionym marzeniem

natalia

Dreszcz

Jak tu zacząć
Kiedy słowa w krtani się dławią
Kiedy myśli obijają się o siebie
Błądząc bezpowrotnie

Kiedy krew do głowy uderza
Kiedy usta nie potrafią wyzwolić z siebie
Choć jednego tchnienia
Kiedy dłonie przez zimny ton rozsądku zamykane
Proszą o dotyk

Kiedy serce jak w klatce uwięzione
Wyrywa się i woła o pomoc
Kiedy ciepłe strumienie powietrza
Głaszczą skórę ogarniętą dreszczem

Kiedy ciało zamknięte w całun bojaźni
Powoli umiera
I znów zapanuje cisza
Która trzyma uparcie
Wyrywającą się z jej uścisku tajemnicę

natalia

Czarne oczy

Świeci słońce
On na nią patrzy
Świeci słońce
Ona ucieka wzrokiem
Świeci słońce
On chwyta jej dłoń aksamitną
Świeci słońce
Ona odgarnia włosy ze zwilżonych warg

Pada deszcz
Ona zatapia się w jego ramionach
Pada deszcz
On dotyka jej włosów
Pada deszcz
Ona gasi jego słowa pocałunkiem
Pada deszcz
On rozbiera jej myśli z wszelkich wątpliwości

Prószy śnieg
On szuka w jej oczach siebie
Prószy śnieg
Ona we łzach kryje swą obojętność
Prószy śnieg
On powoli odchodzi
Prószy śnieg
Ona zostaje patrząc na niego pustymi czarnymi oczami

natalia

Zamknięty w czterech ścianach
Nie płaczesz z drewnem w zębach
Nie krzyczysz by nie zmącić martwej ciszy
Na którą sam się skazałeś
Nie wyrywasz się z uścisku żelaznych kajdan
o które sam poprosiłeś

Nawet nie myślisz już o wolności
Którą sam sobie skradłeś
W twoich żyłach już nie płynie czysta krew
W twoich oczach nie iskrzą się łzy
Łzy które już dawno wyschły
Na twojej szyi zaciska się pętla

Przesiąknięty wilgocią grubych murów
Które jak nic innego dają ci oparcie
Nie wiesz kim jesteś
I powoli umierasz
Obezwładniony strachem
Duszony swą własną beznadzieją

natalia

Złota stokrotka

W zachwyt wprawia mnie brzoza, za kwiat jabłoni życie mogłabym oddać,
Zapach bzu o zawrót głowy przyprawia, piękności róży z niczym nie można porównać.
Jedwabista trawa muska stopy nagie, a szum wierzby to najpiękniejsza melodia dla uszu.
Jednak tylko jeden kwiat tak piękny, tak czysty, niewinny za razem.
Złocistym okiem błyska do wszystkich...
Tak mały, a tak ma wielkie serce,
Że objąć każdego potrafi.
Za serce ujmie i wzruszy...
Więc pochyl się nad stokrotką, prawdziwym skarbem polskich pól...
Niech piękno cię zachwyci, ta czystość i niewinność...
Stokrotka, prawdziwy polski skarb...

natalia

Zawierzać nadziei siedem ciszy powodów,
ucichłych wśród zgryzoty ścigających się lat.
Smutek i radość,
zmagam się z ich osłoną...
podpisując ten kontrakt – noszę w sobie śmierć.
Przygnębiający wieczór, tkliwe nocy tchnienie,
gromki płaczu jad – o świcie...
Utożsamiam się z anomalią adwokata
pana od umierania,
konającego widma- ponurego żniwiarza.
Zezwól, zespól się z gorejącym duchem,
on tuła się wśród wspominających, szkicowanych par...
Wciąż jesteś związany agonią.
Niczym dziecko, które chcę przytulić
nigdy nie opuścić...
Wróćmy już ... tylko do domu.
Ospale podąża za nami kłopotliwe znamię czasu.
Czerstwa wolność serca i umysłu
chełpi się ... przegraną.
Kimkolwiek jesteś,
gdziekolwiek spoglądasz
– zarysie pernamentności,
odgradzasz od siebie reguły wszechświata.
Mnie tam już nie ma,
jestem imiennikiem wytworu
wyimaginowanego przez swój,
już prawie martwy rozum.
Uwidaczniam się w rytualnym sformułowaniu
utopijności...

natalia

Wiosna

Wiosna-coz ona mi teraz przyniesie?
Radosc,smutek,milosc czy tesknote?
Pamietam nas, idacych razem wsrod drzew,
Dotykam Twej dloni,
Patrze w Twe oczy,
Jest to tak krotka chwila...
Nagle znikasz...
Jestem sama...
Te same drzewa,
Ta sama drozka,
Lecz to nie ta sama chwila...
Brak Ciebie,
Twych oczu i rak,
Gdzie sie podziales?
Nie ma Cie obok mnie...
Umarles?
Nie, lecz ja umarlam,
Moje serce wciaz krwawi,
A mysli wypelnione sa chwilami spedzonymi z Toba.

natalia

sarna
leżę na łące
rozmyślam o życiu
przebiega sarna
ciekawe dokąd tak gna
boi się mnie
jest taka mała
bezbronna
nie skrzywdziłabym jej
ale ona tego nie wie
nie znam języka jej mowy
chcę pobiec za nią
jest szybka
nie daję rady
gubię jej ślad

sarny są jak szczęście
przychodzi na chwilę
i ucieka
pozostaje tylko wspomnienie
że kiedyś było się szczęśliwym

natalia

Sen

Lecę i patrzę w dół
tam rozpościerają się miasta
ludzie jak mrówki
pola jak szachownica
jedna i wielka
miasta- wielkie place zabaw
dla dzieci i dorosłych
tu każdy czuje się dobrze
przez chwilę
potem się męczy
każdy kiedyś tęskni
za lasem szerokim
jeziorem głębokim
spacerem długim
ciszą krótką, ale jednak
Ja marzę by móc wylądować
osiąść na ziemi
nie czuć się obcą
tak się nie da
próbuję i ...
budzę się.

natalia

raj bez grzechu...
...wieczory są takie ciepłe,
we wrzosie
gniazdo cietrzewi,
łęgi, w dolinie rzecznej
ubrane
w szaty z topoli,
olchy i wierzby,
nie szumią dzisiaj,
nie grają,
nie pieszczą liści
jesionu,
roślinność wodna
dostojnie
grążelą żółtą przybrana,
kłączami trzyma się mułu,
wonne jej kwiaty
podobne w zapachu
do jabłoni...

Adam nadziwić by się
nie mógł,
jak Ewie by się tam podobało
i
obyłoby się
...bez grzechu
w raju.