Pory roku

natalia

Brzoza

Majestatycznie stała otoczona gronem bliskich.
Ubrana w ochłapy cudzego szczęścia.
Nieświadoma niczego.
Powyginana, sucha patrzyła na innych.
Czarne plamy obejmowały nieskazitelną biel jej duszy.
Stała tak pewna siebie,
Myślała o cudownym szczęściu jutra.
Nie wiedziała, że jest kaleką.

natalia

Jak cudownie
jak cudownie!
bez nadziei
dawać innym!
fałszywe.

bez pachnie
jak nadzieja
bez folijki
zdradliwej

nie wiem, jak pachną bzy...

w samotności tłumu...
w tłumie!
samotnośći...

łez przeszłośći
nie wylałem
z ich kielicha
i...

nie ma już miejsca na nowe.
nie ma miejsca na łzy.

natalia

A do zimy jeszcze czas
Jeszcze dużo słodkich słów
Przeplatanych mową ciała
Snów dziesiątki, setki bzdur

Do przymrozku tysiąc chwil
Rozmarzonych, jasnych dni
Ciepłych obietnicą bzu
Który tańczy nam na nozdrzach

Do zamieci jeszcze dłoń
Co ogarnia kwietnym gestem
Fala pochwał jak świt dobrych
Serc przejrzystych promenada

natalia

Wiosna

Pierwsze kwiaty spod śniegu wyglądają
Na gołych jeszcze gałązkach pąki pękają
Wietrzyk ciepły chmury z nieba przegania
Słonko swe liczko radośnie odsłania
Wiosna na powrót zawitała
Pogodnym dniem nas powitała
Smutny zimowy krajobraz żegnając
Ostatnie zimne dni przeganiając
Forsycja złotym kwieciem się pokryje
A serce złaknione miłości znów mocniej zabije
Fiołki wonnym zapachem będą uwodziły
Drzewa świeżą zielenią korony swe kryły
Lecz jak każda kobieta i wiosna kaprysy miewa
Chłodnym wiatrem czasem twarz owiewa
Śniegiem umie poprószyć
Srogim zimnem dokuczyć
I deszczem delikatnie srebrnym porosi
A promień słońca tęcze na niebo zaprosi
Lecz ile będzie szczęścia w tej jednej chwili
A skowronek piosnką czas wiosny umili

natalia

Słońce

Słonce porannym uśmiechem świat wita
I łąka jeszcze mgłą lekką, miękką spowita
Kroplami rosy porannej na trawie się osadza
Promieniami jasnymi każdy skrawek ziemi odmładza

Pieści oczy, radością dusze ludzkie upaja
Smugą światła jasnego płatki kwiatów przystraja
Leży jak talar złoty na lazurowo czystym niebie
Dostałam ten prezent błyszczący w darze od Ciebie

Wystarczy przymknąć oczy i smutek wszelki mija
Nie liczy się dzień wczorajszy, lecz dzisiejsza chwila
Ono płoszy myśli czarnych, złych, ponurych cienie
Ofiarując nam gładkie szczęśliwe promienie

I chociaż wczoraj smutek ogromny gościł w sercu
moim
Teraz jestem dłużnikiem wielkim i dozgonnym
Twoim
Bo przecież Cię nie znam wcale, zaledwie chwile
widziałam
To jednak dar serca w postaci słońca od Ciebie
dostałam

natalia

Jesienna zaduma

I po raz kolejny nadeszła jesień smutna
Zdaje się być tak bezlitośnie okrutna
Z drzew piękne, złote liście zrzuca
By je po ziemi nierówno porozrzucać
Gnębiąc te, które pozostały, szarpiąc je na wietrze
Wonią liści umierających spowija powietrze
We mgle lekkiej i puszystej brodzi
Kolory wykwintne w lecie, na zimę łagodzi
Pogrąża w melancholii świat dotąd wesoły
Wcześniej taki uroczy dziś smętny i goły
Czasem jednak daje słońcu poswawolić
Pozwala resztki liści wypieścić do woli
Nagie drzew konary dotknąć promykiem złotym
Rozciągnąć miedzy nimi babiego lata słabe sploty
Wygrzewa ziemię zmarzniętą szarą i żałosną
Tak senną dzisiaj, a tak radosną wiosną
Lecz jest w tej porze roku jakaś radość czysta
Z której każdy człowiek powinien skorzystać

natalia

Zima

Urokliwą aurę nam zima przynosi
Baśniowe wręcz dając nam odczucia
W okres mrozów część świata przenosi
Krainę puszystym śniegiem obrzuca

Okrywa drzewa białymi czapami
Na dachy ciska gwiazdkami śnieżnymi
Rynny przystraja długimi soplami
Szyby maluje wzorami srebrnymi

Rozlewiska wodne taflą lodu ścina
Dzieciom dając przeogromną radość
Przepięknym okresem jest zima
Zdaje się, że czyni nam zadość