Tak łatwo ...

natalia

Wszystko się paczy
wszystko na odwrót
na przekór
śmiejesz się
lecz coś w tym tkwi poza tym
i tylko myśli nie chcą dać spokoju
nie chcą odejść w cholerę
uparcie stoją w miejscu
i za nic nie da się ich ruszyć

natalia

Można posprzątać
w szafkach szufladach
wyrzucić niepotrzebne śmieci
oddać rzeczy
w których się już nie chodzi
ale nie sposób oddać wspomnień
w sercu dalej bałagan
dalej tli się obraz minionych chwil

natalia

wracam do domu..
patrzę na windę
nie dzisiaj jej nie wybiorę
dzisiaj pójdę schodami
idę..
schody jakby do nieba
jakby do piekła
i wreszcie jestem
może za późno
może za wcześnie
chyba nie w porę
i drzwi gryzę
drapię
paznokcie wbijam
i lakier odprysł
wchodzę
na podłodze siadam
bezsilna
nie mam siły wstać
mijają minuty
ale ja ich nie liczę
nie muszę
kładę się na łóżko
dziś nie umiem myśleć o niczym
dziś skrada się tęsknota
dziś marzenia mówią
dzień dobry i dowiedzenia
dziś Ty mówisz dobranoc
a noc przecież niedobra
niedobra dla mnie
nie kocha mnie
bo wie że to ja
i nie umiem jej oszukać..
i nawet deszcz dziś nie chce padać

natalia

Gdzie mew śnieżne pióra
siadają na dłoni,
a konwalii bukiety
za grosiki z dzbana,

gdzie z piekarni świeży chleb
chrupiący, rumiany
i dzwony kościołów
rozsiewne z rana...

witrażami deszczu strugi,
płyną prosto z nieba,
a gotyk starych murów
stoi cichy, zaklęty,

gdzie szmaragdem kołyszą
wśród liści tataraku,
spienione pianą białą
Zalewu odmęty...

Tam me miasto Elbląg,
najmilsze, kolorowe,
za nim tęsknie... i brak mi
jego szlachetności,

ono świata nie dzieli
na swoich i gości,
ono dusze otwiera....
i przed nim chylę głowę.

natalia

Gdy zabłyśnie ta.....jedyna,
na granacie nieba,
gdy poczujesz swojski zapach
pieczonego chleba,
gdy otuli zima ziemie
białymi płatkami....
wtedy Słowo Ciałem się stanie
i zamieszka miedzy
nami.

Gdy włos anielski omota nas,
nasze serca, dusze,
gdy utuli nasze smutki
i życia katusze,
gdy wzruszymy serce Jego
najszczerszymi łzami....
wtedy Słowo Ciałem się stanie
i zamieszka miedzy
nami.

Gdy najpiękniejszych kolęd świata
słodka nuta zabrzmi,
gdy donośnym i wdzięcznym śpiewem
głos Aniołów zagrzmi,
gdy serca ludzkie się roztopią
miłości słowami....
wtedy Słowo Ciałem się stanie
i zamieszka miedzy
nami.

natalia

Zmurszałe ściany,
mchem porośnięte,
rdza malowane
i plamami wilgoci,

pochylony krzyż,
przygarbiony czasem,
i stara kopuła cerkiewną
się złoci.

Witraże nabrzmiałe
nutami chorałów,
a po nich deszczu krople
spływają dzwonieniem

z chmur listopadowych,
ich ciężkiej zasłony..
I giną we mgły satynie
nad ziemia....milczeniem.

natalia

Gdy poczujesz zapach ziemi,
pachnącej ziół słodyczą
i rześkością deszczu,
traw zielenią
soczysta,
aż do upojenia...

gdy usłyszysz
jej westchnienia,
pełne liryki lawendy,
wrzosów
i ciche jej pomruki,

...to weź jej garść
w muszle dłoni
i przytul do siebie,
zanurz twarz w kroplach rosy,
a usłyszysz jej serca bicie,

...ona taka wdzięczna.

natalia

Wyblakło nocne niebo
i kryształowy poranek błysnął różem brzasku,
zbudził się mglistym świtem drżący

złociste refleksje podkreśliły jego
czarujące piękno,
mimozy złotej liście
pełne wonnej rosy schyliły się w ukłonie,

bogatość dnia w majestacie słońca
zalśniła złotem bursztynu
przyrody jesiennej, szeptem
odmawiającej wieczorne pacierze,

i znów wieczór spłynął
miedzią zachodu,
gasnąc rubinem gdzieś na horyzoncie,
by zapaść w letarg senny.

Noc rozchyliła rzęsy,
z koszem pełnym skrzących gwiazd
rozpoczęła podniebna wędrówkę.

natalia

Zlotem strojna,
nakrapiana purpura poranków oszronionych
i resztka zieleni minionego lata,

warkocze brzozom
i wierzbom płaczkom,
w których się zaplątał wiatr...
z czułością zaplata,

urocza i rozmarzona,
babim latem otulona,
miedzią zachodów lśniąca,
szronem ich chłodu skrząca,

mgielne płaszcze
czaruje z dłoni,
pełna wdzięku,
jesiennych woni,

czasem smutna,
czasem radosna,
tka dywany
na swych krosnach,

złota, polska jesień śliczna
zadumana i liryczna.

natalia

Pozazdrościł listopad
biżuterii jesieni,
purpury berberysów
jarzębin, krwawych astrów,

złota wielkich klonów,
srebra rannej rosy...
owinięty mgieł płaszczem,
twarz jego z alabastru...

dżdżem się rozpłakał,
kapią krople po szybkach,
wicher świszczy, pogwizduje...
jesień gra na skrzypkach.

natalia

Dlaczego...

Dlaczego siadasz obok
gdy miejsca tyle wokół
Dlaczego gładzisz czoło
by uśpić mój niepokój
Dlaczego chwytasz rękę
przytulasz moje ciało
Dlaczego gdy nie patrzę
przyglądasz się nieśmiało
By potem zamyślony
odwrócić nagle wzrok...
Dlaczego mnie pilnujesz
sprawdzając każdy krok
Niepewność w serce wplatasz
Każdym swej twarzy wyrazem
Idź już!
puść drżącą rękę
Nim ktoś zobaczy nas razem...

natalia

Noc

znów noc
przypomniała mi siebie
srebrny pył wspomnień
wdziera się w oczy
nie pozwalając zasnąć
niespełnione marzenia
snują się po domu
a zabłąkane serce
cicho łka
w kącie....

natalia

Patrzę na wszystkie marzenia minione
Patrzę i widzę - każde niespełnione
Wszystkie w kawałki przez los pocięte
W czarne ramy życia wzięte

Odszedłeś, nawet się nie pożegnałeś
Odszedłeś, nawet nie pomachałeś -

W ciemnościach duszy mej odnajduję Ciebie
A w snach stąpam po bezchmurnym niebie
Wszystkie obrazy, skrzętnie skrywane
Raz jeszcze z czułością przypominane

Odszedłeś, nawet się nie pożegnałeś
Odszedłeś, nawet nie pomachałeś -

Niszczę codziennie życia ramy czarne
Lecz i bez ram nie zmieni się, co marne
W ogrodzie mych marzeń zima nastała
Dusza w otchłań rzucić się kazała

Odszedłeś, nawet się nie pożegnałeś
Odszedłeś, nawet nie pomachałeś -

Głucha cisza mej samotności
Zagubiona w krzyku bezgranicznej miłości
Wciąż szukam życia mego drogi
Lecz już bez Ciebie, mój Drogi -

natalia

w oczekiwaniu na wiatr
pieszczący dotykiem zmysły
potargane szaleństwem
stała krótką chwilę
wolnością
się zachłystując
rozwiewającą jej marzenie wbite
w warkocz
szczelnie spleciony odcieniem
kolorowych włosów fruwających
beztroską
kamiennych błyskawic

przecinając grzmoty
mruczące
w oddali wspomnień
zapomnianego smaku i myśli
oświetlonych zapachem
łuny rozkoszy
granitowego nieba

natalia

Zakazano mi mówić
o nas
o priorytetach

zakazano mi patrzeć
w dal
- nawet oczami ślepca

zakazano mi szeptać
o ciszy
o mroku
- ale
jakże piękna jest pełnia nocą

gwiazdy śpiewają nam hymn o Victorii

niebo pieści nam oczy
i
Bóg konsekruje nam swoimi potężnymi
jakże delikatnym dłońmi

pokazuje nam wybrzeże miłości
- winszuje wolności