Tych lubie ....

natalia

jestem tu, jestem w literach
znajdziesz mnie między wierszami
gdy rano oczy przecieram
uśmiecham się nawiasami

gdy w ciągu dnia odpoczywam
od obowiązków codziennych
a także wieczorem późnym
nim umknę w świat marzeń sennych

radością się dzielę i smutkiem
żartem, zadumą i śmiechem
przelewam chwile malutkie
zwyczajnym jestem człowiekiem

natalia

Abym mógł rozpoznać ją i żebym uwierzył
Błyskawica rzeźbi twarz w brązowym powietrzu

Ale bym się nie zląkł jej, żeby nazbyt wyraźna
Na początek to nie twarz, tylko gruba maska

Ale bym nie lękał się, że nie ujrzę w całej
Fantastycznej groźnej i absolutnej krasie

Dano przecież pewną mi, skrytą wiedzę senną:
Wszakże burza dalej trwa, więc ujrzę na pewno .

natalia

W noc tę gwiazdy się rozprysły
i umknęły motylami
co na skrzydłach miały bajki
najpiękniejsze, które znamy.
Opowieści rozsypały
o najcichszych krzykach bólu,
o radościach nieprzebranych,
o pamięci zapomnianej.
Spadły śniegiem kolorowym.
Otuliły świat barwami.
Zapaliły szarość bytu
i uciekły, bo sen mami.

natalia

Rozgadani, szczęśliwi,
pełni wiary, optymizmu,
obiektywni, relatywni,
racjonalni aż do granic.
Budzimy się czasem puści,
beznamiętni i bezduszni.
I nie wiemy, czy istnienie
nas dotyczy, czy tylko nas kusi.

Żyjemy? Czujemy?
Zostawiamy po sobie ślad?
Czy to tylko absolutu żart
i hazard? - Bytem się staną
li tylko udawanym światem?...
Dajcie mi być kwiatem,
dla szlachetnych bratem,
dla najbliższych całym światem.
A zatem - pozwólcie żyć!

natalia

Niebytem jestem ja
jak mgła
na mlecznej drodze.
I tylko KOSMOS
podświetlony - te suche
wątłe liście.
Podróż kosmiczna
co nie ma końca ni dna.
I czas co porywa nas
do niewieczności.
Chwila jak las łez,
KOSMOS się oddala,
a mnie niesie czas
dla NAS.
Choć nie ma żadnego NAS

natalia

Korzeń mandragory
W Twój głos się wsłuchuję - stągiew dnia milczy.
I tylko złoto tak gra na strunach myśli,
jakby to żar zajął wrześniowe wieczory.
Nieodgadniony do końca korzeń mandragory -
trwam.

Koraliki różańca na kolanach.
Obłąkana cisza w winogronach.
Teofania dnia, a potem ciemność.
Głębia nocy - Twój konfesjonał.
I jeszcze raz przyjdzie smakować
tę gorycz do dna,
aż się jej nauczę i przekonam.

A wokół ludzie opadając szepczą.
To w żyłach czerwony szelest?
Zabawa w chowanego ze śmiercią.
Wieczność zanim policzę do czterech.

To trudne - tak obumierać.
I smakiem Ciała zmartwychwstawać w świeżość.
W tej pozornej ciemności dnia
rozpoznaję po omacku niebo.

natalia

I objąłeś rękami
W śnieg patrząc, w samotność patrzę.
Już niczego nie chcę.
Niechaj zapada wszystko teraz, kiedy tęsknię.

Przepalona do głębi zastygłam.
Zamknęłam się w muszli ciała.
Rozróżniałam kolory. Dotykałam.
Było we mnie coś na kształt lata,
lecz na twarzy szron i oczy, jak sople,
i ciężar oddalenia, który mnie przygniatał.

Pokój był zimny, jasny.
Nie wiedziałam o tym,
że przyszedłeś z raną w boku,
stróżką krwi na czole
i objąłeś rękami krzyż mojej tęsknoty

natalia

Zostań ....
Czasem chcemy coś powiedzieć
Niby mamy dużą odwage
A jednak coś nam czasem
Niepozwala się przełamać
I powiedzieć co dusimy
W środku siebie ....
Dlaczego dziś patrzysz na mnie
Twój wzrok błądzi gdzieś w tle
Już nie chce spojrzeć na mnie
Nie chce spojrzeć tak jak dawniej
Zastanawiesz się dokąd iść
Nagle odwracasz się
I odchodzisz powoli powoli ....
Znikasz w tle .... odchłań
Pochłania Cię wyciągam ręke
By wyrwać z niej Ciebie jednak
Ty nawet nieodwrócisz się
By ja złapać ....
Jak więc moge pomuc Tobie
Jak więc moge pomuc nam
Odpowiedzi szukaj sam ....

natalia

Zło ....
Przyszła ta złość ....
Nienawiść wstąpiła w nas
Czarnej godziny nadszedł czas
Mimo tego uśmiech rozdaje
Swój bo nie wiem nikt
Co w mym sercu kryje się
Cały świat jest ukryt w nim
Ono pochłania to całe zło
Chce wciąż czynić dobro
Dlaczego niemoże ....
Zamknij choć na chwile oczy
Zobacz co się dzije w tym
Obrazie .... widzisz swój raj ....
Lecz Ci powiem to tylko
Złudzenie na tym świecie
Nigdy dobrze niebedzie
Dopuki zło w nim trwa
Otwórz więc srece swe
Niech promienije z niego
Ten blask dopuki miłość
Żyje w nas ....

natalia

smutek to tylko chmura

oduczmy kaczki pływać. każmy im pisać wiersze.
zamknijmy śluzy którymi mazie gęste
przechodzą na drugą stronę. niech strome schody
przestaną wołać maleńkich a wielcy niech gaszą rzekę
gazem. musimy się spieszyć. za wszelka cenę
zapobiec pożarom głów marzycieli. nie dać się rodzić
kalekom i głuchym. spalić wszystkie teksty piosenek
o domu, miłości i prądzie elektrycznym. zostawić
resztę. zakopać. zdecydujmy za większość
że tańczyć mogą tylko świerszcze. dlaczego świerszcze?
nie wiem. pomyślę jeszcze. zmieńmy coś.
a potem z samej góry, z dachu odwołajmy zaklęcie.
niech doba znów trwa dwadzieścia cztery a nie
dwadzieścia osiem i pół machnięcia ogonem.
niech horror siódmego elementu krótkotrwałej pamięci
nakręcą gdzie indziej a języki obcych zakwitną
na obcych językach. wtedy nici z kłębka.
znów będzie można pomachać ręką z okna
obcemu sprzedawcy dywanów.
nawet jeśli dywan to rzecz całkowicie zbędna.