Wiersze

natalia

I patrzę na tych róż płatki
Kolcami przyozdobione
Co znaczyć miały tak wiele...
A teraz krwią są splamione...

I gładzę tych róż płatki
Te kolce ranią me dłonie
Co tyle miały przypomnieć
A teraz sens ich niech płonie...

I płoną tych pięknych róż płatki
Te kolce w ogniu znikają
Nie będą już nigdy tak ważne...
chociaż o litość błagają...

Wspominam tamtych róż płatki
Kolcami przyozdobione
Znaczyły dla mnie tak wiele....
A teraz zupełnie zniszczone...

natalia

Z rozwianym włosem odeszłaś w deszczu
Swój pocałunek ukryłaś w powietrzu
Wiatr Cię spokojnie kołysał wśrod nocy
A świat Ci zazdrościł Twej wielkiej mocy

W Twe serce wciąż wraca żal
A wokół pustka...jak stal
I idziesz sama ze swym utęsknieniem
A świata wciąż jesteś największym wytchnieniem

Oczy Twe horyzontu szukają
Wzkazówki zegara tykają...tykają
Swoimi dłońmi wciąż szukasz kochanka
I Tyś dla świata piękniejsza od ranka

Przez wieki szłaś, lecz teraz zawracasz
W miłości się swojej znowu zatracasz
I biegniesz spowrotem latami całymi
Choć ciernie pod Twymi stopami bosymi

Wschód słońca kolejny Cię wita
Tęsknota w Twe myśli spowita
Księżyc ponownie gości na niebie
A On wciąż woła i prosi o Ciebie

I wreszcie Go widzisz, jak rękę unosi
I słyszysz ten szept,co o Ciebie prosi
Patrzysz jak w Twych ramionach on kona
I wiesz, że miłości tej smierć nie pokona