Wspomienia

natalia

za chwile zapomnienia
zobatrz jak świat krzywo patrzy
a dłonie drżąc ze zmęczenia
sięgają do nieba z rozpaczy
lekkiego uśmiechu wspomnienia
zobatrz jak cicho z nas drwi
kiedy w pragnieniu nocy
ku deszczu marszczymy brwi
po cichu spijamy tęsknote
spięrzchnięte ciepło na karku
dziś da mi zapomnieć przez chwile
niebo tak jest daleko
nie wiem dni jeszcze ile
dłoń jedną w drugą wplatamy
w tańcu bezmyślnej pieszczoty
i tak sie cieszymy,że mamy
na nic więcej ochoty
zobacz jak drżą nocą gwiazdy
myślisz,że tęsknią wraz z nami?
za jedną małą nadzieją
chyląc wierzby za snami
spóźniły się z jakimś słowem
..słowa to mają do siebie
zabiore Ci chwile na moment
popatrzmy w niebieskośc na niebie

natalia

Spójrz kiedyś w smutne oczy...
Jak przez bramę wejdź w świat cudzych myśli...
Przebrnij przez miliony smutków...
Spokojnie przejdź przez tysiące problemów...
I nie myśl co będzie potem...

Wsłuchaj się w groźną ciszę...
Rozpal pochodnię rozjaśniając mrok
i wędruj pomiędzy posągami uczuć,
Kiedyś dojdziesz do najciemniejszej części,
Będzie tam zarośnięta pajęczynami wnęka...
Połóż pochodnię.... rozpal ogień...
Jesteś w sercu.

natalia

Zobacz przyśpieszyłam świat
zmieniłam na północ lot ptaków.
Niech się uodparniają
przyda im się test na siłę woli.

Przypadkiem oskubałam pawie -
może zauważą nogi
(mi natura poskąpiła
powodów do dumy)
W ramach dalszych eksperymentów
wylałam czerń- od dużej ilości
kolorów bolą mnie oczy,
chcę zobaczyć świat
pierwszych telewizorów
i fotografii dziadków.
Tak przy okazji zgasiłam słońce
za bardzo mnie męczyło,
chciałam oglądać doskonałość...

Zerwałam kontakty ze śmiertelnymi
Nie mają uprawnień na przewodników,
tym bardziej na przyjaciół.
W ramach rekompensaty
Zawarłam przymierze ze sobą,
Przynajmniej będę pewna lojalności.
***
Nie uodporniłam się jedynie
na szloch drewnianej skrzynki
I modły spadającej ziemi.

Wieczorami śpiewają mi do snu.

natalia

otwieram oczy
nie czuje nic
ocieram ze skroni sen
jem chleb powszedni
wpatruje się w nicość
porządkuje myśli
przekręcam klucz
oddycham gonitwą
mijam Ciebie
nie dziwi mnie nic
przechodzę obojętna
poddaję się
wracam bledsza
ogłuszam się krzykiem
nie czekam już na nic
zrzucam wstyd
patrzę w lustro
milczę
to nie był dobry dzień

natalia

gdzie znajdę miarę
abym wiedziała ile za mnie prawie całą
mogę od ciebie wziąć
tą garść mnie dla mnie samej chronię w sobie
i wiem, że rozumiesz, że nie wydrzesz

bez
nie byłabym już taka, jakiej pragniesz
nie byłoby tych wszystkich historii

skąd mam wiedzieć
czym mierzyć świadomość bycia ze sobą
od kiedy;jest dobrze; zmienia się
w niemoc bycia bez siebie
a nieobecność jednego
nie oznacza tylko chwilowe pustki
ale jest autentycznym brakiem oddechu
i pozostawaniem niespełnionym sobą
sobą bez oczu, bez uszu, bez czucia
bez możliwości całkowitego doświadczania

na jak długo wystarczy wiary
że oddawanie się nie oznacza pójścia w niewolę
że miara nawet nieznana wypełni się sama
kiedyś