Samotność

natalia

Dlaczego gdy przychodzi wiosna, wśród zieleni, kwiatów, zgiełku ulicznego czuję się bardziej samotna? Nie mam z kim podzielić się wzbierającą we mnie radością z życia, z piękna przyrody. Właśnie paradoksalnie na wiosnę odczuwam pogłębiona samotność. Nie jesienią, zimą, gdyż wtedy większość ludzi wydaje się być samotna i jakoś w tej zbiorowej samotności to mniej doskwiera.
Samotność to brak możliwości podzielenia się z kimś swoją radością. Owszem, rozmawiam z innymi, dzielę się tym co dobre, ale mam wrażenie, że jest to jakieś połowiczne, nie mam poczucia totalnego współodczuwania.
Może to wszystko po to, abym zrozumiała, że powinnam swoje myśli skierować w stronę osamotnionego Jezusa, który kroczy obok mnie i czeka, aż łaskawie się do Niego zwrócę, aż zrozumiem, że żaden człowiek nie da mi poczucia całkowitego spełnienia.
I nie chodzi o to , aby się izolować od ludzi, sceptycznie do nich podchodzić, ale aby zrozumieć ludzkie ograniczenia, także swoje własne i wiedzieć, że bez Jezusa będziemy zawsze mieli ściśnięte gardło i łzy w oczach, oraz poczucie niekompletności.